Binnen hun anarchistische spel wint de poëzie van het dagdagelijkse terrein. In hun drang de volwassene ‘echte’ wereld te kopiëren ontstaat een universum waarin de kinderen ‘de essentie van spelen’ blootleggen.

Je hoeft niet te huilen om verdrietig te zijn

een performance/installatie

In het kader van Congé Krokus 2019, de vakantiestages van Jeugdtheater Bronks (Brussel), werkte Rebecca Lenaerts een week samen met een groep van 12 kinderen tussen 6 en 8 jaar. Het startschot voor de samenwerking was de vraag: hebben we anderen nodig om ons goed te voelen?

Al tijdens de eerste dag werd de basis gelegd voor de creatie van een eigen stad waarin de kinderen spelenderwijs hun plaats zochten, zichzelf een rol gaven, er conflicten ontstonden en dus regels werden vastgelegd. De dief die alleen bloemen steelt, de vampier die mensen helpt, de dakloze, de hoteluitbater die een verjaardagsfeest geeft, het meisje dat knuffels verkoopt, de oude man. In deze stad is er een bank, een hotel, een ziekenhuis, een winkel, een gevangenis, een politiekantoor, een tuin en een afvalberg. De straten krijgen een naam. Het leven in de stad heeft zijn eigen verloop geleid door de opkomende en ondergaande zon; door licht en donker.

Op een organische manier transformeert de ruimte in een installatie waarin de kinderen zelf improviserend spelen. Lenaerts modereert, brengt structuur aan, bemiddelt, verduidelijkt en ontwikkelt daardoor een kader waarbinnen vrijheid heerst. Al doende leren de kinderen kijken en luisteren naar elkaar, te reflecteren over hun eigen spel en te onderhandelen met elkaar.

—Maart 2019, Brussel

Tussen het fictieve spel en de realiteit is weinig verschil te merken. Het theater dat ze opvoeren is echt.
Previous
Previous

Birth - video work (ENG)

Next
Next

PUSH+ HOME - Born-to-store (ENG)